بررسی یافته های بالینی و پاراکلینیکی تشنج بعد از استروک

Abstract

یکی از شایع ترین علل بستری شدن در بیمارستان، تشنج پس از سکته مغزی می باشد. که می تواند باعث مشکلات عمده و پیچیده ای در بین بیماران به ویژه سالمندان شود. که با مدیریت و حمایت مناسب در دراز مدت می توان عوارض ناشی از تشنج به خصوص پس از سکته مغزی را کاهش داد لذا این مطالعه با هدف بررسی یافته های بالینی و پاراکلینیکی تشنج بعد از استروک انجام گرفت. روش کار: این مطالعه در طول سال 1400 (29/12/1400-1/1/1400) در بیمارستان امام رضا(ع) و بیمارستان رازی تبریز اجرا گردید. کلیه بیمارانی که با تشخیص استروک به صورت رخداد برای اولین بار شناسایی شده بودند با داشتن معیار های ورود و خروج وارد مطالعه شدند. در تمامی بیماران اطلاعات مربوط به مشخصات دموگرافیک، اطلاعات کلینیکی، یافته های معاینه نورولوژیک، تست های آزمایشگاهی (CBC، تست های بیوشیمیایی روتین، الکترولیت های سرم)، EEG و CT-Scan پس از استروک از فرم های رجستری استروک مرکز تحقیقات علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی تبریز جمع آوری و ثبت گردید. در این پژوهش از نرم افزار SPSS21 و آنالیز توصیفی و آزمون student's t test و آزمون Chi-Square استفاده شد. مقدار p-value کمتر از ۰۵/۰ از نظر آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: 697 بیمار از بین 1109 پرونده مورد بررسی انتخاب و وارد مطالعه شدند که 367 نفر آنها مرد و 330 نفر زن بودند. نتایج دموگرافیک اختلاف معنی داری نشان نداد. نتایج این مطالعه نشان داد که فراوانی انواع تشنج پس از استروک در بیماران یکسان نبوده و تشنج زودرس بین بیماران مورد مطالعه بیشتر بود(002/0P-Value=) و فراوانی پیامد بالینی بیماران در افراد دارای تشنج پس از استروک با سایر بیماران اختلاف معنی دار دارد(001/0P-Value<) و دیابت، هایپرتنشن و بیماری قلبی عروقی شانس تشنج بعد از سکته را تغییر نمی دهد و شدت استروک در انواع تشنج(زودرس-دیررس) پس از استروک اختلاف معنی داری ندارد.