بررسی اثرمصرف حاد داروی ممانتین بر روی سندرم محرومیت از مرفین در موش صحرائی نر

Abstract

مقدمه: مصرف طولانی مدت مورفین قادر به ایجاد تحمل و به دنبال آن وابستگی میشود. مکانیسم‌های مختلفی چون دخالت سیستم‌های گلوتامینرژیک، سروتونرژیک، دوپامینرژیک و... در رابطه با وابستگی به اپیوئیدها شناسایی شده است . ممانتین به عنوان داروی ضد زوال عقل در بعضی از مطالعات میزان آزادسازی نوروترنسمیترهایی مثل گلوتامات و سروتونین را در مغز کاهش داده است. هدف:هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر ممانتین بر روی علائم سندرم محرومیت ناشی از مصرف مزمن مرفین درموش صحرایی است. روش کار: آزمایشات بر روی موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 260-220 گرم که به صورت اتفاقی در گروه‌های 6 تایی انتخاب شده بودند انجام گرفت. برای ایجاد وابستگی از تزریق دوزهای فزاینده 9 روزه مورفین، در دوزهای 5mg/kg(روز اول)، 10mg/kg (روز 2 و 3)، 15mg/kg( روز 4 و 5 )، 20mg/kg( روز6 و 7( و 25mg/kg‌( روز 8 و 9 ) دو بار در روز به شکل زیر جلدی استفاده شد و در صبح روز نهم تک دوز نالوکسان(4mg/kg,ip) چهار ساعت بعد از دریافت آخرین دوز مورفین تزریق گردید و علایم سندرم محرومیت شامل پرش، حرکات شبیه سگ خیس، دندان قروچه، تیمار آلت تناسلی و ... به مدت 60 دقیقه ثبت گردید. در گروههای دریافت کننده ممانتین، دارو در سه دوز(mg/kg10، 5 ، 5/2) به روش داخل صفاقی فقط در روز نهم یک ساعت بعد از تزریق آخرین دوز مورفین، تزریق شد.یافته ها: نتایج حاصل نشان میدهد تزریق حاد داروی ممانتین در سه دوز تعیین شده (mg/kg 10، 5 ، 5/2) به طور معنی داری ((p<0.001 باعث کاهش علایم ناشی از ترک مصرف مزمن مورفین می شود. نتیجه گیری: ممانتین اثر مهاری در وابستگی و علایم قطع مصرف مورفین دارد.