بررسی سواد بهداشتی (سواد سلامت) و ارتباط آن با کیفیت زندگی در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع دو شهر تبریز، سال ۹۸-۱۳۹۷

Abstract

در حال حاضر افزايش بـار بیماری‌های غیر واگیر و مزمن مخصوصاً در كشورهاي درحال‌توسعه تهديدي جدي به شمار می‌رود. بیماری دیابت شایع‌ترین بیماری متابولیسمی غدد بوده و یکی از شایع‌ترین بیماری‌های غیر واگیر در کشورهای درحال ‌توسعه و در دنیا محسوب می‌شود و در حال حاضر سریع‌ترین رشد را در کل جهان دارد. طـی دو دهـه گذشـته نتـایج مطالعات نشان داده‌اند که هدف اصلی درمـان تنهـا برطرف کردن علائم و نشانه‌های فیزیکـی بیمـاري نیسـت بلکـه بایـد بهبود کلی کیفیت زندگی بیماران نیز مدنظر باشد. با توجه به عدم انجام مطالعه‌ای مشابه برای بررسی سطح سواد سلامت در بیماران دیابتی نوع دو شهر تبریز مطالعه حاضر بدین منظور طراحی شده است. مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی است که با هدف تعیین سواد بهداشتی (سواد سلامت) و ارتباط آن با کیفیت زندگی بر روی 105 فرد مبتلا به دیابت نوع دو شهر تبریز اجرا شد. نمونه گیری به روش در دسترس از درمانگاه و مراکز مراقبت سرپایی اندوکرینولوژی دولتی انجام گرفت. پرسشنامه‌ها به‌صورت مصاحبه تكميل شد. بعد از تکمیل فرم رضایت‌نامه آگاهانه و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، برای ارزیابی از پرسشنامه سنجش سواد سلامت جمعيت شهري ايران ( ۱۸ تا ۶۵ سال) و پرسشنامه کوتاه 15 آیتمی کیفیت زندگی در بیماران دیابتی (Diabetes Quality of Life Brief Clinical Inventory (DQoL-BCI)) استفاده شد. رابطه سطح سواد بهداشتی یا سواد سلامت با کیفیت زندگی در بررسی شوندگان با استفاده از روش‌های آماری مناسب مورد تجزیه ‌ وتحلیل و بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین سن بیماران مطالعه برابر ۲۶/۱۰ ± ۳۳/۵۸ سال بود. فراوانی سواد سلامت ناکافی برابر ۵/۵۲ درصد، تا حدودی کافی برابر ۳/۱۴ درصد، مرزی برابر ۲۰ درصد و کافی برابر ۳/۱۳ درصد بود. کیفیت زندگی با ابعاد خواندن، دسترسی، فهم و درک، ارزیابی و تصمیم گیری و همچنین سلامت کل رابطه آماری معنی دار و منفی داشت.