ارزیابی اثرات اگزوزوم¬های مشتق از پلاسمای غنی از پلاکت، با و بدون دگزامتازون برروی تغییرات بافتی، مولکولی و علائم حرکتی در مدل حیوانی بیماری آسیب نخاعی

Abstract

مقدمه: آسیب طناب نخاعی یک شرایط معلول‌کننده است که به دلیل توانایی محدود خودترمیمی نخاع، منجر به عدم توانایی در بازسازی خود شده و عملکرد حسی و حرکتی مختل می‌شود. برای حل این مشکل، درمان ترکیبی به عنوان یک راهبرد موثر برای بازسازی طناب نخاعی بعد از آسیب پیشنهاد شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه، از اگزوزوم‌های مشتق شده از پلاسمای غنی از پلاکت بارگزاری شده با دگزامتازون در یک مدل فشردگی آسیب طناب نخاعی در موش ها استفاده شد. اگزوزوم‌های بارگزاری شده با دگزامتازون با استفاده از روش‌های اولتراسانتریفیوژ و سونیکاسیون تهیه شده و به موش‌ها از طریق ورید دمی تزریق شد. یافته ها: پس از چهار هفته که ارزیابی‌های رفتاری برای سنجش میزان بازیابی عملکرد حرکتی انجام شد، نمونه برداری برای بررسی معیارهای متنوعی از جمله بیان ژن‌های مرتبط با آپوپتوز Bax و ضدآپوپتوز Bcl2، غلظت سایتوکاین‌های سرم، TNF-α و IL-10 ، و بررسی هیستوپاتولوژیکی بافت نخاع صورت گرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که موش‌هایی که با اگزوزوم‌های بارگزاری شده با دگزامتازون درمان شده بودند، سطوح تغییر یافته TNF-α و IL-10 را نشان دادند، همچنین بیان Bax کاهش و Bcl2 نسبت به گروه مدل افزایش یافته است. علاوه بر این، تزریق وریدی اگزوزوم¬های حاوی دگزامتازون اندازه محل آسیب، تراوش لنفوسیت، واکوئولاسیون، اندازه تشکیل حفره، و عدم سازماندهی بافت را کاهش داد و همچنین بازیابی عملکرد حرکتی را بهبود بخشید. نتیجه: این تحقیق پیشنهاد می‌دهد که استفاده از درمان با اگزوزوم¬های حاوی دگزامتازون، به عنوان یک رویکرد بالینی امیدوار کننده برای ترمیم آسیب طناب نخاعی، پتانسیل قابل توجهی دارد. با این حال، نیاز به تحقیقات گسترده‌تر در این زمینه برای تایید و اثبات نتایج ارائه شده در این مطالعه وجود دارد.