نسبت فشار نبض نسبی به ضربان قلب بدو بستری برای تخمین عوارض داخل بیمارستانی در بیماران بستری شده با نارسایی حاد قلبی

Abstract

نارسایی قلبی یک بیماری شایع در حیطه‌ی قلب و عروق می‌باشد. این بیماری بار زیادی بر سیستم بهداشتی درمانی وارد می‌کند. بستری بیمارستانی و عوارض داخل بیمارستانی در این بیماران شایع بوده و تاثیرات قابل توجهی بر موربیدیته و مورتالیته این بیماران می‌گذارد. شناسایی روش‌هایی که بتواند بیماران در معرض خطر عوارض بستری را شناسایی کند، می‌تواند از نظر مدیریت درمان این بیماران بسیار ارزشمند باشد. به این دلیل که تعدادی از روش‌های تعیین ریسک در بیماران هزینه‌بر بوده و برای تمام افراد در دسترس نمی‌باشند، استفاده از روش‌هایی که ساده و در دسترس باشد؛ به طوری‌که همه پزشکان بتوانند از آن روش استفاده کنند، با اهمیت می‌باشد. این مطالعه با استفاده از فشار خون سیستولیک، فشارخون دیاستولیک و نیز ضربان قلبی سعی در پیدا کردن یک سیستم امتیازبندی می‌باشد که برای تعیین خطر در بیماران بستری شده با نارسایی قلبی کمک‌کننده باشد. روش کار و مواد مطالعه 150نفر از بیمارانی که با تشخیص نارسایی حاد قلبی در بیمارستان شهید مدنی بستری شدند، وارد مطالعه شدند. تمامی اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، علت نارسایی قلبی، بیماری‌های زمینه‌ای، داروهای مصرفی، نسبت فشار نبض نسبی به ضربان قلب بدو بستری، یافته‌های آزمایشگاهی و اکوکاردیوگرافیک و نیز سیر داخل بیمارستانی شامل طول مدت بستری، مورتالیته داخل بیمارستانی، نیاز به اینوتروپ، ونتیلاسیون مکانیکی و بدتر شدن عملکرد کلیوی ثبت شد. ارتباط بین نسبت فشار نبض نسبی به ضربان قلب بدو بستری هر بیمار با سیر داخل بیمارستانی بررسی شد. جهت تعیین ارتباط بین این متغیرها از رگرسیون استفاده شد. یافته‌ها هر چه نسبت فشار نبض نسبی به تعداد ضربان قلبی حین بستری پایین‌تر باشد، با افزایش احتمال مورتالیتی در طول بستری(P-Value=0.001)، تعداد بالای روزهای بستری (P-Value=0.0005) و افزایش احتمال نیاز به اینوتروپ(P-Value=0.0008) و ونتیلاسیون مکانیکی(P-Value=0.001) و بدتر شدن کارکرد کلیوی(P-Value=0.0002) در طول بستری، همراه است.