تأثیر MitoQ بر عملکرد میتوکندری و بیان ژن‌های تنظیم‌کننده‌ی بیوژنز میتوکندریایی در رت‌های تحت مسمومیت قلبی با دوکسوروبیسین

Abstract

دوکسوروبیسین (DOX) از جمله داروهای شیمی‌درمانی موثری است که استفاده از آن به دلیل سمیت قلبی ناشی از آن محدود شده است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر آنتی‌اکسیدان MitoQ بر سمیت قلبی ناشی از DOX، عملکرد میتوکندری و بیان ژن‌های درگیر در بیوژنز میتوکندری بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از 24 رت نر نژاد در 4 گروه (6 رت در هر گروه) مقابل استفاده شد: گروه کنترل سالم (Control)، گروه دریافت‌کننده‌ی دوکسوروبیسین هیدروکلراید (DOX)، گروه دریافت‌کننده‌ MitoQ (MitoQ) و گروه دریافت‌کننده‌ی دوکسوروبیسین و MitoQ (DOX+MitoQ). DOX در 6 دوز (2 mg/kg/48hr) بصورت داخل صفاقی در طول 12 روز (دوز تجمعی: 12 mg/kg) و MitoQ (10 mg/kg/day) بصورت داخل صفاقی به مدت 4 هفته قبل از تزریق دوکسوروبیسین تزریق شد. یک هفته پس از تزریق آخرین دوز دوکسوروبیسین، خون از ورید پورتال گرفته شده و قلب رت‌ها جهت انجام آزمایشات خارج شد. سطوح سرمی LDH اندازه‌گیری شد. میزان دپولاریزاسیون غشای میتوکندری و تولید ROS میتوکندری اندازه‌گیری شد. تعیین میزان بیان ژن‌های دخیل در بیوژنز میتوکندری (SIRT-1, PGC-1α, NRF2) با استفاده از روش Real-time PCR انجام شد. یافته‌ها: استفاده از پیش‌درمان MitoQ منجر به کاهش سطح سرمی LDH در موش‌های تیمارشده با DOX شد. MitoQ همچنین باعث افزایش پتانسیل غشایی میتوکندری و کاهش تولید گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) در بافت بطن چپ قلب رت‌های تیمارشده با DOX شد. تنظیم کاهشی ژن‌های NRF2، PGC-1α و SIRT-1 که در بیوژنز میتوکندری نقش دارند نیز در گروه MitoQ + DOX مشاهده شد. تغییرات معناداری در پارامترهای گفته‌شده در گروه MitoQ نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد.