تأثیر هم‌افزایی نیکوتین امید مونونوکلئوتید و ملاتونین بر سایز انفارکتوس، بیان ژن‌های میتوکندریایی (Foxo1 و SIRT3) و آپوپتوزی (Bax, Bcl2 و Casp3) و تغییرات بافتی میوکارد رت های نر پیر به دنبال آسیب ایسکمی-رپرفیوژن

Abstract

در این مطالعه، ما اثرات درمانی ملاتونین و نیکوتین امید مونونوکلئوتید (NMN) به‌طور جداگانه یا ترکیبی بر روی آپوپتوز، بیان SIRT3 و FOXO1، اندازه انفارکتوس و همچنین تغییرات هیستوپاتولوژیک میوکارد را در رت های پیر مبتلابه آسیب ایسکمی- رپرفیوژن بررسی کردیم. مواد و روش کار: شصت سر موش صحرایی ویستار پیر به‌طور تصادفی به پنج گروه شامل شم، IR، NMN، ملاتونین و درمان ترکیبی (NMN + ملاتونین) تقسیم شد. در قلب‌های ایزوله شده در دستگاه لانگندورف، آسیب ایسکمی ناحیه‌ای میوکارد از طریق بستن شریان کرونری LAD به مدت 30 دقیقه و سپس باز کردن مجدد آن به مدت 60 دقیقه القاء گردید. NMN به مدت 28 روز یک درمیان از طریق تزریق داخل صفاقی (mg/kg 100) قبل از القاء IR تزریق گردید. ملاتونین 5 دقیقه قبل از شروع رپرفیوژن، 50 میکرومولار ملاتونین به محلول کربس اضافه شد و قلب‌ها به مدت 15 دقیقه با محلول کربس حاوی ملاتونین رپرفیوژن شدند. سایز ناحیه انفارکتوس توسط رنگ‌آمیزی اوانس بلو و TTC و روش پلانیمتری موردبررسی قرار گرفت. علاوه بر این، بیان mRNA ژن‌های SIRT3، FOXO1 و همچنین ژن‌های BCL2، BAX و Caspase-3 توسط Real-time PCR ارزیابی شد. تغییرات هیستوپاتولوژیک هم به روش رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین –ائوزین موردبررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: تمام مداخلات درمانی اندازه انفارکتوس را کاهش دادند (001/0>p). علاوه بر این، ملاتونین و NMN باعث افزایش بیان Bcl-2 و کاهش Bax و کاسپاز 3 شدند (001/0>p). NMN و ملاتونین بیان SIRT3 و FOXO1 را افزایش دادند (001/0>p). نتایج هیستوپاتولوژیکی هم نشان داد که درمان توأم منجر به بهبود تغییرات بافتی به دنبال آسیب IR میوکارد در مقایسه با گروه IR شد.