مقایسه اثر تجویز کارنیتین و پیوگلیتازون با کارنیتین و متفورمین در درمان کبد چرب غیر الکلی(NAFLD)

Abstract

بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) شامل طیف وسیعی از بیماری های کبدی است که به دلیل تجمع چربی در سلول های کبدی (> 5%) رخ می دهد. بدون درمان این وضعیت می تواند منجر به فیبروز، سیروز کبدی و کارسینوم کبدی شود. با توجه به شیوع روزافزون NAFLD، عدم وجود درمان مورد تایید FDA برای این بیماری و نیاز به مطالعات و تحقیقات بیشتر در این زمینه؛ این مطالعه با هدف بررسی میزان اثر بخشی تجویز همزمان کارنیتین و پیوگلیتازون در مقایسه با تجویز همزمان کارنیتین و متفورمین بر روی گرید سونوگرافی و آنزیم های کبدی در بیماران مبتلا به کبد چرب غیر الکلی انجام گردید. روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که در آن 80 بیمار کبد چرب غیرالکلی واجد شرایطِ مراجعه کننده به درمانگاه کبد چرب دانشگاه علوم پزشکی تبریز، به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. سوابق بالینی این بیماران بررسی و اطلاعات اولیه ی آنها ثبت شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مداخله تقسیم شدند. یک گروه از بیماران روزانه 30 میلی گرم پیوگلیتازون و 1000 میلی گرم کارنیتین و گروه دیگر 500 میلی گرم متفورمین و 1000 میلی گرم کارنیتین در روز به مدت 6 ماه دریافت کردند. در هر گروه، نمونه خون قبل، 3 ماه و 6 ماه پس از تجویز دارو برای ارزیابی آنزیم های کبدی، پروفایل لیپیدی و FBS اخذ شد. در هر دو گروه مورد مطالعه، سونوگرافی کبد در ابتدا و در پایان مطالعه برای ارزیابی درجه کبد چرب انجام شد. یافته ها: در مجموع 80 بیمار در این مطالعه وارد شدند. تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر گرید سونوگرافیک کبد چرب و تست های آزمایشگاهی قبل از مداخله وجود نداشت (P-value = 0.36). در گروه کارنیتین و پیوگلیتازون کاهش معنی داری در گرید کبد چرب در پایان مطالعه نسبت به ابتدای مطالعه مشاهده شد(P-value = 0.03)؛ نیمی از دریافت کنندگان این داروها در طول مطالعه کاهش در گرید سونوگرافی کبد چرب داشتند. مصرف کارنیتین و متفورمین تغییر معنی داری در گرید سونوگرافیک کبد چرب در طول مطالعه ایجاد نکرد (P-value = 0.12). مصرف کارنیتین و پیوگلیتازون متغیرهای ALP و TG را به طور معنی داری کاهش و متغیر HDL را به طور معنی داری در طی 6 ماه افزایش داد. تغییرات در سطح آنزیم های کبدی در هر دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود.